Sytuacja osób niepełnosprawnych w Gruzji jest znacznie gorsza niż w Polsce. Osoby dotknięte niepełnosprawnością nie mają dostępu do odpowiedniej infrastruktury, która pomogłaby im brać czynny udział w edukacji oraz życiu społecznym, szczególnie jeśli są mieszkańcami terenów wiejskich. Należy przy tym pamiętać, że Gruzja jest krajem górzystym – ponad 80% jej powierzchni leży na wysokości powyżej 400 m n.p.m., przy czym 55% powyżej 1000 m n.p.m. Nie znajduje się w niej zbyt wiele ośrodków miejskich, a ponad 40% mieszkańców zamieszkuje tereny wiejskie.
Ośrodki wsparcia działają jedynie w większych miastach: Tbilisi, Rustawi, Kutaisi, a pomoc świadczona jest tylko do osiągnięcia pełnoletności. Po ukończeniu 18 lat osoby niepełnosprawne pozostawiane są same sobie (lub rodzinom), co przerywa ich proces rehabilitacji fizycznej i psychicznej.