Społeczność wiejska ma ogólnie bardzo negatywny stosunek do kształcenia dziewczynek i kobiet. Nie stać ich na to, by dzieci nie były w godzinach lekcyjnych w domu, bo potrzebne są do pracy na roli, pomagają nosić wodę, wychowywać młodsze rodzeństwo. Często za jedyne zadanie dziewczynek ciągle uważa się zamążpójście, rodzenie dzieci i zajmowanie domem. Nierzadko ojcowie uważają córki za swoja własność i liczą na wzbogacenie w zamian za wydanie dziewczynki za mąż. Szkoły są więc postrzegane jako miejsca, w których dziewczęta są narażone na „obce” idee prowadzące do nieposłuszeństwa.  

Dziewczynki znacznie częściej niż chłopcy nie kończą szkół lub z nich rezygnują. W każdej kolejnej klasie procent dziewczynek drastycznie spada. Codzienne domowe czynności, którymi obarcza się córki zabierają większą część dnia i na naukę nie starcza już zwyczajnie czasu. Te dysproporcje w traktowaniu dziewczynek i chłopców oraz w podejściu do edukacji są niestety nadal bardzo widoczne i odzwierciedlają się w statystykach.  

Szkoły publiczne są na dość niskim poziomie i nadal obowiązuje tam „tradycyjny” podział na czynności odpowiednie dla chłopców i dziewczynek. Szkoły podstawowe często nie mają wody i higienicznych toalet. Przez to wiele dzieci, a szczególnie dziewczynek przestaje do nich chodzić. Dziewczynki nie czują się bezpiecznie i wstydzą menstruacji. Z powodu braku środków higieny intymnej muszą opuszczać lekcje, najpierw okresowo, z czasem zupełnie rezygnują z edukacji.  

Ograniczony dostęp do artykułów higienicznych, na które wiele kobiet nie może sobie pozwolić, to problem sam w sobie. Dodatkowo brak edukacji w zakresie zdrowia reprodukcyjnego sprawia, że są one narażone na zakażenie wirusem HIV lub zajście w ciążę w młodym wieku.